Sufi Punjabi Poetry in Urdu is a mystical literary form that touches the heart, uplifts the soul, and reflects the timeless spiritual traditions of Punjab.
It is not just poetry — it’s a journey into the inner self. Through symbolic metaphors, divine longing, and soulful language, this genre connects readers to love, pain, surrender, and truth.
نہ میں مومن نہ میں کافر
بس عشق والا اک مسافر
Infused with deep emotions and eternal wisdom, this poetic tradition blends the sweetness of Punjabi culture with the elegance of Urdu script, making it accessible to a wider audience while preserving its original essence.
What Is Sufi Punjabi Poetry in Urdu?
Sufi Punjabi Poetry in Urdu refers to the expression of Punjabi mystical thoughts and philosophies translated or written in Urdu script. Rooted in spiritual themes, this poetry explores the human connection with the divine, the idea of selflessness, and the quest for eternal truth.
باجھ عشق دے سب کچھ فیک اے
ساہ وی لگدا بے ریت اے
Rather than focusing on material love, it explores:
-
Ishq-e-Haqiqi (Divine Love)
-
Fana (Ego Dissolution)
-
Tawheed (Oneness of God)
-
Inner awakening
-
Sabr, Shukr, and self-purification
It’s not just read for entertainment — it is absorbed for spiritual enlightenment.
عشق دی بازی ہار کے جتے آں
رب دے در تے جھک کے جتے آں
Global Love for Sufi Punjabi Poetry in Urdu
Across the world, lovers of Urdu and Punjabi literature celebrate this poetry. It is performed in Sufi concerts, printed in books, and quoted on spiritual forums.
Countries with rising engagement include:
-
Pakistan & India
-
UK & Canada
-
UAE & Saudi Arabia
-
Turkey & Germany
ساہ وچ وسدا اے یار میرا
ہر وار وچ لبدا پیار میرا
مرشد دے نیناں وچ نور ویکھیا
ساہ ساہ وچ حضور ویکھیا
بندے نوں بندے توں لبھیا
پر رب نوں کسے نہ سمجھیا
دھڑکن وچ وسدا عشق خدا دا
ہر زخم وچ درس وفا دا
رب دیاں راہواں وچ درد لبھیا
ہر چپ وچ وی شور لبھیا
ساہ لے کے وی ساہ نہ آیا
جد عشق دا راز سمجھ نہ آیا
دل دی جھوٹی شان نہ رکھیں
سچیاں راہواں وچ جان نہ رکھیں
نہ تن وچ وسدا نہ من وچ
رب لبھدا اے عشق دے فن وچ
باجھوں عشق دے مرشد ویکھے
ساہ ساہ وچ رب نوں سیکھے
اک رب دا ناں لبھیا اے
ہر وار وچ عشق جگایا اے
عشق دا رنگ نہ مکدا اے
ساہ ساہ وچ وسدا اے
ساہ کھچ کے لبھیا اے راز
جد مرشد دسے نیہاں دے ساز
دل دے وچ اک شور اے
رب نوں لبھنا پورا نور اے
چپ وچ وی رب بولدا اے
عشق والا ہر حال تولدا اے
ساہ ساہ وچ ذکر خدا دا
مرشد لبھیا راز وفا دا
بندے نوں نہ ویکھ صرف ظاہراں
رب لبھیا اے باطن راہواں
دل دے وچ رب دا کاراج
ساہ وچ وسدا رب دا راج
بندے توں بندہ لبھدا ناہیں
رب نوں عشق بنا ویکھاں
سچ بول کے سولی چڑھ جا
جھوٹ بول کے زندگی نہ گوا
اک نکتہ عشق دا سمجھ نہ آیا
مرشد دسے پر من نہ آیا
دل دے وچ سچ دا راز رکھ
جھوٹیاں راہواں نوں باز رکھ
ساہ اندر دا عشق جگایا
رب دے ناں نوں دل وچ پایا
ساہ ساہ وچ رب وسدا اے
ہر وار وچ عشق ہسدا اے
ساہ لیا تے یار لبھیا
جد دل نوں ویکھیا تے رب لبھیا
مرشد دے قدم وچ راز ملے
دنیا چھڈ کے سچ دے ساز ملے
نہ جنس پچھے نہ ذات ویکھ
بس عشق وچ رب دی بات ویکھ
دل نوں سچا کر تے راہ سجھاوے
رب آپ لبھے جے من نوں جاوے
Conclusion
Sufi Punjabi Poetry in Urdu is not just literature—it’s a spiritual experience. It speaks to the seeker within, the lover of truth, and the soul longing for divine union. In every verse, we find not only words but revelations.
Blending Punjabi depth with Urdu beauty, this poetry invites us to turn inward, reflect deeply, and lose ourselves in the divine embrace.
